Fra Mile Babić: Nacionalizam u BiH negira sve vrijednosti

Fra Mile Babić: Nacionalizam u BiH negira sve vrijednosti

Download

30.11.2011

Dženana Karabegović

Pojam sekularne države u Dejtonskom sporazumu, odnosno Ustavu BiH, direktno nije naveden. Istovremeno, proces depolitizacije institucija i gubljenje građanskog posljednjih godina imali su za cilj vjersko liderstvo objediniti sa političkim i državnim liderstvom, što su, kako misle neki analitičari, manje ili više vidljivo činile sve konfesije u BiH.

Zbog toga se nameće pitanje da li je BiH sekularna ili vjerska država. O tome u intervjuu za Radio Slobodna Evropa govori fra Mile Babić, dekan Franjevačke teologije u Sarajevu.

RSE: Gospodine Babiću, vrlo često govorite kako je za život u BiH najvažnije poštovanje različitosti. Koliko je to moguće?

Babić: Kod nas imamo razvijen nacionalizam, imamo tu nacionalnu isključivost,

Da li se u BiH gubi sekularizam

imamo religijsku isključivost koja drugog čovjeka prezire, potcjenjuje, omalovažava - i to vodi uzajamnoj mržnji i u uzajamne sukobe. Prema tome, ako je čovjek moralno biće, onda je on svjestan da smo mi ljudi svi jednako slobodni i jednako odgovorni za zajednički život. Razlike nas obogaćuju ako ih pravo shvatimo, jer život se umnaža u razlikama – što više razlika, to je život bogatiji, ali kod nas je problem što mi te razlike pretvaramo u suprotnosti, u uzajamnu isključivost.

RSE: Ko je kriv za to?

Babić: Krive su ove naše ideologije. Nacionalističke ideologije su dovele do ovog

Fra Mile Babić

​​rata. Znači, isključivost da je neko manje vrijedan zato što je pripadnik druge nacije i druge religije. To je protiv zdrave pameti, protiv morala i protiv najosnovnijega kućnoga odgoja.

RSE: Pojam sekularne države u Dejtonskom sporazumu, odnosno Ustavu BiH, direktno nije naveden, pa se zbog toga nameće pitanje da li je BiH sekularna ili vjerska država.

Babić: BiH je po svim svojim ustavima, i prije ovoga rata i u komunizmu, bila sekularna država. Kad se kaže sekularna, misli se da je ta država svjetovna, da je ona jednako pravedna za sve ljude. Znači da sve religije i sve nacije imaju jednaka prava pred tim državnim zakonima. Kad se kaže sekulana, misli se da je neovisna, da jednaka prava daje svima, da je nepristrana. U tom smislu sekularna država je veliko dostignuće u povijesti Zapadne Evrope, i država je postala sekularna nakon Francuske revolucije kad su se religija i politika odvojile. I to je veliko dostignuće za čovjekovu slobodu – da dvije vlasti, religija i politika budu odvojene i da svaka radi svoj posao. Sad je religija odvojena, nije više državna stvar, ona živi u društvu i ona je stvar slobode čovjeka pojednica i društva. Ali sad religija i politika surađuju na novim osnovama - kao odvojene i samostalne.

Igra religije i politike

RSE: Ima li u BiH miješanja religije u politiku, u državu?

Babić: Kod nas ima jer kod nas nije razvijena demokracija, nije ni bila nikad razvijena demokracija, a sad kada se počela razvijati demokracija, stare snage su iskoristile da ponovo povezuju religiju i politiku, pa se kod nas događa da religiozni dostojanstvenci često govore kao da su političari, a političari govore kao da su religiozni ljudi, i tako nastaje konfuzija - umjesto da svatko radi svoj posao.

RSE: Proces depolitizacije institucija i gubljenje građanskog posljednjih godina imao je za cilj vjersko liderstvo objediniti sa političkim i državnim liderstvom, što su, kako misle neki analitičari, manje ili više vidljivo činile sve konfesije u BiH. Slažete li se vi sa ovakvom ocjenom?

Babić: Slažem se, ali ja bih sad to malo objasnio i precizirao. Evo šta mi danas imamo u BiH. Mi u BiH imamo tzv. etnički nacionalizam. U kulturnom svijetu, evo u Kanadi - mi imamo gore u Kvibeku liberalni nacionalizam. To su posve dva različita

Naš etnički nacionalizam ne priznaje ljudska prava, on ne priznaje moralne principe. A jedna nacija koja ne priznaje ljudska prava pojedinca, koja ne priznaje moralne principe, pretvara se u razbojničku družinu.

nacionalizma. Njihov nacionalizam priznaje demokratska prava, sva prava liberalne demokracije, a dodatno traži da se čovjek zauzme za svoj nacionalni i religijski identitet. To je u redu - jer oni priznaju demokratska prava savkog pojedinca i onda dodatno još nacionalni identitet ili religijski identitet. A kod nas naš etnički nacionalizam ne priznaje ljudska prava, on ne priznaje moralne principe. A jedna nacija koja ne priznaje ljudska prava čovjeka pojedinca, koja ne priznaje moralne principe, ona se pretvara u razbojničku družinu. I što je još gore kod nas - kod nas naš etnički nacionalizam negira i stare, tradicionalne vrijednosti, a negira i nova dostignuća liberalne demokracije. To je nešto najgore što mi imamo u BiH. Znači oni ne poštuju nikakve principe, ni prava, ni pojedinca, ni moralne principe, ni naše stare, tradicionalne vrijednosti koje smo imali u svojim obiteljima.

RSE: Je li to posljedica rata ili ovog postratnog društva u kome živimo?

Babić: To je logika razvoja na ovim prostorima. Na Balkanu nismo imali nikad liberalne demokracije, nismo imali nikad slobode čovjeka pojedinca, nismo imali nikad slobodu savjesti koja je temeljna sloboda, nismo imali slobodu misli, nismo imali slobodu govora - i onda je rat to još pogoršao. Prema tome, naš razvoj stvari ide tako da sve ide nagore, umjesto da se otvorimo svijetu, da učimo od ljudi šta je demokracija. Naši ljudi rade vani, svi rade vani, pa znaju šta je demokracija. Znači ti kao pojedinac dobiješ sva svoja prava, bio u Njemačkoj, bio u Austriji... Samo kod nas ne dobije. Država je tu da štiti ljudska prava, a kod nas ih krši.

RSE: Koliko vremena treba proći da imamo tu liberalnu demokratiju o kojoj vi govorite?

Babić: Kod nas i ne zna da čovjek pojedinac je nesvediv, da on ima svoja ljudska prava. Kad bi kod nas bila jedna nacija, ne bi bilo demokracije ako svaki pojedinac ne bi bio slobodan, ako svaki ne bi imao pravo da po svojoj savjesti odlučuje, misli i govori - ne da bude puki sluga svoje stranke, ili ovih njihovih nadležnih oligarhija.

Mirjana Miočinović, teatrolog o iskušenjima postmiloševićevske Srbije

Dnevni list Danas | Vikend | Fantazmima o neprijatelju ne može se smirivati rastuće socijalno nezadovoljstvo

	Komentari: 4 Ostavite komentar
	Ocena: 4.43 Glasaj:

	Pošalji tekst
	Promeni veličinu slova
	Verzija za štampu
	Bili ste svedok događaja? Pošaljite nam vaše vidjenje, slike ili video..

13/05/2011 14:52 | „Siva politika“: Mirjana Miočinović

Mirjana Miočinović, teatrolog o iskušenjima postmiloševićevske Srbije

Fantazmima o neprijatelju ne može se smirivati rastuće socijalno nezadovoljstvo

Autor: Snežana Čongradin

Mirjana Miočinović, prevremeno penzionisani profesor na beogradskom Fakultetu dramskih umetnosti u jesen 1991, tokom opsade Vukovara, u znak protesta zbog nacionalnog projekta Velike Srbije, čije je ostvarenje bilo u toku, dekanu Fakulteta dramskih umetnosti šalje pismo sledeće sadržine:

„Suočena sa užasnim razaranjem zemlje koju i dalje smatram svojom domovinom, sa divljačkim rušenjem najvrednijih spomenika kulture u čijim su okvirima nastale i one duhovne vrednosti o kojima predajem na ovoj školi, s neizmernim ljudskim stradanjem, a svesna činjenice da u tome i kao žrtva i kao rušitelj ima krupnog udela i narod kome sama pripadam, vodjena dubokim osećanjem ogorčenosti i stida, ja Vas obaveštavam da u ovakvim okolnostima ne mogu i ne želim da držim nastavu na Fakultetu koji nije našao načina da se svemu tome usprotivi.“

Danas se bavi prevođenjem i održavanjem zaostavštine Danila Kiša.

Da li je projekat „Velika Srbija“ danas mrtav?

- Ne mogu tačno da znam koje su stvarne namere političkog vrha Srbije u vezi s budućim statusom Republike Srpske u okviru BiH. Politički govor i ponašanje vrha su dvosmisleni, promenljivi i zavise od prilika. No, ta vrsta političkog ponašanja manje svedoči o političkoj neodlučnosti, već pre o postojanju skrivenih namera, o taktiziranju koje treba da dovede do ostvarenja nekakvog cilja. Taj cilj, međutim, nije, i ne može biti, ne samo u ovom času, no ni u budućnosti, stvaranje „Velike Srbije“ u granicama zamišljenim devedesetih godina. Nema više „rata za teritorije“. Taj rat je i devedesetih bio jedan skandalozni ispad, jedno nerazumno iskliznuće iz istorije, koje je iznenadilo svet: na kraju XX veka, usred Evrope, nekome pada na pamet da osvaja teoritorije, da proteruje autohtono stanovništvo, da stvara logore, da sprovodi osvetničke egzekucije, da razara sve što njemu lično nije po volji. Ne radi se o tome da ovde više nema mahnitih političara i vojskovođa, već o tome da smo pod prismotrom, a više se ne bi ni godinama čekalo da se takvi postupci kazne.

Politiku koju sada vodi Srbija nazvala bih „sivom politikom“ (u analogiji sa „sivom ekonomijom“). Ona podrazumeva nedozvoljene radnje koje se vešto prikrivaju i podzemnu strategiju subverzije.

Kako tumačite takozvane specijalne veze vlada u Beogradu i Banjaluci?

- Te specijalne veze glavni su pokretač urušavanja državnog jedinstva BiH. Ne bi bilo ni traga Dodikovoj nadmenosti i osionosti da nema te zaleđine i tih mutnih interesa koji ga spajaju sa Srbijom. Možda ti interesi nisu sasvim identični, možda ni ciljevi nisu isti, ali iz „poduhvata“ svaka strana želi da izvuče nekakvu korist. Dodik bi da vlada bez ikakve više kontrole u toj „zakarpatskoj kneževini iz holivudskih filmova“ (kako bi rekao Miodrag Stanisavljević) i verujem da mu lično i ne odgovara san o „Velikoj Srbiji“. Politički vrh Srbije (koji je samo vrh ledenog brega jednog vrlo širokog političkog konsenzusa) gleda na taj prostor kao na mogućnu nadoknadu za ono što zna da je izgubljeno, a to je Kosovo.

Da li je ta trampa: Republika Srpska za Kosovo, izvodljiva?

- Ako se ta trampa pokaže neizvodivom, a mora se takvom pokazati, u srpskim političkim fantazmima to će zadugo biti dva „neotuđiva“ srpska prostora, jedan temeljno očišćen od drugih i drugačijih i nastanjen „Srbima boljim od onih u Srbiji“, kako bi rekla Biljana Plavšić, i drugi, u kojem Srba gotovo da nema, ali sa nametnutom simboličkom vrednošću koja bi trebalo da nadoknadi sve ostale prikraćenosti. Pritisak stvarnosti ovakve kakva je, krnji doduše tu simboličku vrednost i to bi moglo da otvori prostor jednoj razumnijoj politici ili bar smanji troškove za hodočašća ministra spoljnih poslova u najudaljenije krajeve planete u potrazi za „prijateljima“. Ali zato raste pritisak na drugoj strani, zato se Dodik razmahao, zato mu niko iz „političkog vrha“ ne daje do znanja da se njegovom politikom razara jedna zemlja čiju celovitost mi navodno smatramo nespornom. Pri tom niko ne želi da vidi do koje mere to sijamsko blizanaštvo rođeno iz „specijalnih veza“ nanosi štetu samoj Srbiji, do koje mere remeti njene odnose u regionu, i ne samo regionu, do koje je mere veza s Dodikom kompromitijuća za nas i ne razlikuje se bitno po osnovnim namera od veze koja je postojala između Miloševića i Karadžića. A vredelo bi imati na umu i to da rastuće socijalno nezadovoljstvo ne može uvek biti smirivano ideologijom, religijom i fantazmima o neprijatelju. I dobro je što je tako.

Kakav odnos prema žrtvama zločina, koji su počinjeni u ime građana Srbije, tokom devedesetih, odražava aktuelna regionalna politka i na kakvo stanje unutar društva upućuje?

- Propustili smo deset dragocenih godina koje smo imali na raspolaganju da pogledamo istini u oči. Srušili smo jedan režim, a kad biste nas danas zapitali zašto smo to uradili, niko se ničeg drugog ne bi setio, osim toga da smo imali sankcije i da su nas zatim, sirote, izgladnele i nedužne, još i tri meseca bombardovali. To je jedini istorijski bilans devedesetih za koji želimo da znamo. I to istorijski bilans koji potire političku realnost devedesetih i premešta krivicu u celosti na drugog. I ja se stalno pitam: kome je to u postmiloševićevskom vremenu toliko smetala istina? Jedini zaključak do kojeg mogu doći je taj da takozvanoj demokratskoj opoziciji, izuzmemo li Građanski savez, nimalo nisu bili mrski ratni ciljevi prethodne vlasti. Ti su ciljevi, međutim, proizveli previše kompromitantne rezultate da bi se ovi mogli izneti na svetlost dana. Hoću reći, rezultati su bacili tešku senku na njihove ciljeve. Ali kako, na nevolju, nije reč o nekoj porodičnoj nepodopštini koju možete da skrivate od sveta bez posledica po taj isti svet, skrivanje posledica jednog „zločinačkog poduhvata“ u koji ste uvukli čitav jedan narod, ne prisilom (što bi taj isti narod moglo koliko-toliko opravdati), već najprizemnijim tehnikama političkog zavođenja, to skrivanje ima kobne posledice. To je pretvaranje sopstvenog naroda u saučesnika, u sukrivca. I umesto da ga, dajući mu uvid u istinu, odvoji od politike na koju on, u prethodnim okolnostima, nije mogao imati uticaja, današnja vlast nastavlja da ga drži u neznanju zbog sopstvenih interesa.

Novi memorandum SANU?

Uveliko se po medijima u regionu, ali ne i u Srbiji, govori o tome da članovi SANU pišu novi Memorandum. Ko i na koji način će snositi posledice takvih postupaka?

- Ta je institucija u poslednjoj deceniji ojačana čitavom ekipom nacionalnih fanatika iz redova pesnika, prononsiranih tiranofila (zbog kojih je Platon, možda s pravom, mislio da ih treba ukloniti iz države), da se od nje može svašta očekivati. Da te „umne glave“ mogu da nastave sa dorađivanjem i dograđivanjem Memoranduma sasvim je mogućno. Ali taj njihov didaktički sastav, da bi imao uticaja, treba da padne na plodno tlo koje oni sami nisu kadri da stvore. Od političara zavisi, kao što je i od Miloševića zavisilo, da li će taj sastav izići iz mraka njihovih kabineta. No jedno je sigurno: ako oni postanu „učitelji mišljenja“ sadašnjim ili budućim političarima, onda postoje razlozi za strah. Nadam se samo da će ta gospoda, koja i dana današnjeg poriču bilo kakvu vezu između svog tajnog spisa i događaja iz devedesetih, u budućnosti preuzeti na sebe krivicu za sve posledice koje iz ovog novog štiva budu proistekle.

Ostavite komentar

Komentari (4)

Omar Karavdić | 14/05/2011 05:36

Broj preporuka: 6 Hvala na preporuci.

Datum: 23.11.2010.

Odgovor revitalizaciji programa SPS+SPC i ostalih sa kraja osamdesetih, iznet i prihvaćen na Gazimestanu 1989.

“Srbija je tamo gde su srpski grobovi.”
“Ako ne znamo da radimo znamo da se bijemo.”
“Niko i ništa neće stati na put pravednim ciljevima srpskog naroda.”
“Ako treba, ješćemo korenje.”
“Neka nas i pola pogine ali vredi.”
“Jahaćemo na konjima i tući se toljagama, a mogu da posluže i zarđale kašike.”

Nacionalni program SANU, SPC, patrijarha, Miloševića kao matice, srpskih generala u JNA sa osloncem na srpsku pseudo-opoziciju, udruženja književnika, likovnih, estradnih i inih umetnika, Nikolaja Velimirovića, i probuđeni krezubi narod sveo se na mržnju prema civilizaciji, vodovodu i kanalizaciji, gradovima kao leglima kopiladi. Neku verziju ruralnog nacizma sve u ime veličine, zdravlja i čistote srpske rase, koja ima pravo da sebi stvara pastoralnu državu primerne veličine, državu, “zdravih, bogobojažljivih i dobroćudnih” domaćina, koji su uvek spremni da brane ognjišta i nejač od svega što i malo ne liči na njih i njihov način života. Jednom reči, krenulo se u bitku za srpski LEBENSRAUM i na nebu i na zemlji.

Mora se reći, bilo je i hrabrih individua koji su prepoznali zlo dok se ušunjavalo na prstima i koji su po cenu sopstvenog života i tada vrištali, upozoravali, ali nije bilo pomoći da se srpski brod skrene sa zacrtane maršrute, od urbicida do genocida, pa sve do Haga, nekad zvanog Nirnberg.

Sada posle dvadeset godina opet ista priča. Ovakve spodobe i dalje, bez otrežnjenja, kao da se ništa nije dogodilo, guraju svoju zemlju i svoj narod u koji su navodno zaljubljeni, svesno u izumiranje i propast. Japanci su to zvali Bušido kodeks, a ovde bi se mogao prevesti kao Kosovski zavet sa izostavljenom Sepukom.

I pored svega taj program i dalje itekako živi u odbrani njegovih istorijskih dostignuća. U Republici Srpskoj, stvorenoj na genocidu; u začetku ukidanja vojvođanske autonomije; i na Kosovu kao srcu Srbije, a sa hipotekom genocida u pokušaju.
http://www.differentia-nis.org/kritika/srpski-lebensraum

sergije miletic | 14/05/2011 18:50

Broj preporuka: 3 Hvala na preporuci.

Divan tekst i jos vece zadovoljstvo citati komentar gospodina Kravdica.
Srbija nelegitimno upotrebljava drzavnu moc kao sredstvo ostvarenja svojih nacionalnih interesa u BIH.

Dragi Popovic | 14/05/2011 04:10

Broj preporuka: -7 Hvala na preporuci.

Ovo je destukcija. Jedan lep primer ponasanja osobe, sa osecanjem drustvene odgovornosti se koristi za izricanje pretpostavki, bez uporista u istini i u realnosti.
Primer ponasanja navdene profesorke FDU, potpuno je nekompatibilan sa zlonamernom konstrukcijom autorke clanka:
Prvo - projekt Velike Srbije u "opusu" Slobodana Milosevica i njegovih pristalica, pomagaca i portparola nije postojao. Ko iole zna minimalno o ideji "Velika Srbija", ovako nesto ne bi mogao da napise.
Drugo - Memorandum SANU nema ama bas nikakav uticaj na zbivanja u Jugoslaviji devedesetih godina, dvadesetog veka.To sto stoji
u clanku, mogao je napisati samo neko ko uopste, ne samo da nije citao memorandum, nego ga nije imao ni u rukama.
Dakle, radi se o jednom tekstu, kako bi to stari Rimljani kazali "mala fide" sto ce reci uzrokovanom rdjavim namerama.

Umberto Eco: Pišem za mazohiste

Umberto Eco: Pišem za mazohiste

Umberto Eco: Pišem za mazohiste
Datum i vrijeme: 29.11.2011. u 10:00h
By: Stephen Moss (Guardian), prevela Biljana Jovićević

Podijeli

„Dolazim do kraja mojih iskušenja” rekao je Umeberto Eco kada smo se sreli. Na sreću ne doživljavam to lično. Eco – filozof, semiotičar, novelista, bibliofil i jedan od najvećih intelektulaca današnjice bio je na 20-todnevnoj globalnoj turneji na kojoj je promovisao novi roman Praško groblje (The Prague Cemetery). Kaže jedva da je primjećivao u kojem se gradu nalazi.

Eco koji će u januaru napuniti 80, ne izgleda loše za svoje godine. Sjedi doduše malo nespretno u stolici, ali je živahan, razigran sagovornik, koji žvaće malu cigaru dok govori. Prestao je pušiti prije osam godina, ali još uvijek voli imati jednu cigaretu u ustima nadajući se da će i na taj način dobiti malo nikotina. Glas mu je hrapav dok govorimo na engleskom jeziku. Razgovor se povremeno prekine kada koristim izraze čije značenje ne shvata u potpunosti. Nije razumio šta sam ga želio pitati kada sam rekao da li je roman Praško groblje, kao što su neki kritičari ocijenili, "povratak na oblik": za njega, forma je više sportski nego književni izraz.

Naslovna stranica knjige "Praško groblje"

​​
U svakom slučaju borili smo se. Zaključak u našoj maloj tjeskobnoj sobi bio je da nova knjiga nije povratak na oblik bilo literarni bilo sportski. Radnja je smještena u drugoj polovini kraja 19. vijeka, i prati sudbinu vrhunskog falsifikatora, ubice i uopšte lošeg izdanka čovječanstva Simona Simoninija, koji uspjeva učestvovati u većini velikih događaja u tom razdoblju (Ujedinjenje Italije, Francusko-pruski rat, Pariskoj komuni, i Dreyfus aferi), i vrijedi je pročitati. Bar na engleskom. Možda je još iskričavija na italijanskom jeziku.

Bio to ili ne povratak formi ili obliku, to je definistivno povratak Ecovoj omiljenoj formi – konspiraciji.

Simonini je predstavljen kao pokretač Protokola Sionskih mudraca, autor lažnog teksta koji je objavljen početkom 20. stoljeća, o navodnim detaljima jevrejske zavjere čiji je cilj svjetska dominacija. Nakon objavljivanja u Rusiji u 1903, bio je veoma čitan i vjerovalo se u te navode, uprkos tome što se pokazalo da su plagijat iz izmišljenih izvora. Hitler ga je citirao opsežno, a njegov otrov cirkuliše i danas. Eco je sakupio ono malo komada zajedno o porijeklu teksta, i nudi Simoninija, jednog amoralnog Italijana koji živi u Parizu, kao začetnika najotrovnijeg od svih falsifikata.

Konspiracija generalno, a Protokoli posebno, bile su stalne teme u Ecovim djelima, posebno u njegovoj drugoj noveli Fukovo klatno gdje kroz šalu tri loša književna urednika zakuvaju veliku zavjeru koja im uzima i živote. Zašto ga Protokoli preokupiraju? "Kao naučnik ja sam zainteresovan za filozofiju jezika, semiotiku, nazovite to kako god želite, a jedna od glavnih karakteristika ljudskog jezika je mogućnost da laže. Pas ne laže. Kad pas laje, to znači da je neko van." Životinje ne lažu, ljudi to čine. "Od laži do falsifikovanja nema puno, a ja sam napisao tehničke eseje o logici i krivotvorinama i uticaju falsifikata na istoriju. Najpoznatiji i najstrašniji od svih falsifikata su Protokoli."


Eco kaže da nije konspitrativnost ono što ga privlači, već paranoja koja se proširi od toga. ”Ima mnogo malih konspiracija i mnoge od njih se otkriju”, kaže Eco, “ali paranoja od univerzalne konspiracije je moćnija zato što je dugotrajna. Nikad je ne možeš otkriti zato što ne znaš ko je tamo. To je psihološka napast naše vrste. Karl Popper je napisao lijep esej o tome, u kojem je započeo s Homerom. Sve što se događalo u Troji bilo je određeno dan prije na vrhu Olimpa od bogova. To je način da se ne osjećaju odgovornim za nešto. Zato diktature koriste pojam univerzalne zavjere kao oružje. Za prvih 10 godina mog života sam bio obrazovan u školama od strane fašista, koji su koristili univerzalnu zavjeru – da su Englezi, Jevreji i kapitalisti skovali urotu protiv siromašnog italijanskog naroda. Isto je bilo i za Hitlera. I Berlusconi je proveo sve svoje izborne kampanje govoreći o dvostrukoj zavjeri sudija i komunista. Nema više komunista okolo, čak i da ih svijećom tražite, ali za Berusconija su postojali ".

Vjerovatno nije želio porediti Hitlera i Berlusconija ali, nikako ne voli donedavnog italijanskog premijera. Eco je uvjek bio prominetna figura političke ljevice, i protivnik je Berlusconija još od njegovog prvog dolaska na vlast sredinom 1990-tih. Drago mu je da je veliki zabavljač konačno pao sa vlasti, ali se plaši da bi mu ponovo nakon izbora 2013. moglo pasti na pamet da se vrati u politiku.

“Berlusconi je genije u komunikaciji “, kaže Eco, “U suprotnom nikad ne bi postao tako bogat. Od početka je identifikovao svoje mete, ljude srednjih godina koji gledaju TV. Mladi ljudi ne gledaju TV, on su na internetu. Ljudi koji podržavaju Berlusconija su gospođe 50-tih i 60-tih godina i penzioneri, koji u zemlji sa starijom populacijom predstavljaju veoma moćnu izbornu snagu. Tako da i neke od njegovih čuvenih zabluda predstavljaju zablude za vas i mene, ali za 60-togodišnju provincijsku gospođu ili gospodina ne predstavljaju. Njegova paraola je “Plaćajmo manje poreza.“ Kad premijer kaže da imaš pravo da ne plaćaš porez, ljudi su zadovoljni”.

Kako jedna zemlja kulture, intelektualca i umjetnika kao što je Italija može toliko puta izabrati jednog klovna? “Berlusconi je potpuni antintelektualac“, kaže Eco, “I bez pardona je priznao da nije pročitao knjigu već 20 godina. Postoji strah od intelektualca kao kritične snage, i u tom smislu postojao je sukob između

"Vi niste odgovorni za izopačeno čitanje knjige", kaže Eco, "katolički svećenici su branili da mlade djevojke čitaju Madam Bovari, jer je knjiga može navesti na preljubu".

Berlusconija i svijeta intelektualca. Ali Italija nije zemlja intelektualaca. U metrou u Tokiju svi čitaju, u Italiji ne. Ne procjenjujte Italiju kroz činjenicu da je iznjedrila Rafaela i Mikelanđela.”

Ecovu novu knjigu poneko je napao zbog toga što se ponavlja antisemitski tekst, ali on kaže da se Protokoli lako mogu naći na internetu i da "slab čitatelj" koji ne razumije njegov cilj može biti zaveden i negdje drugdje. "Vi niste odgovorni za izopačeno čitanje knjige", kaže on. "Katolički svećenici su branili da mlade djevojke čitaju Madam Bovari, jer je knjiga može navesti na preljubu".

Da li ga pogađa to što polovina od desetak knjiga koje koje je napisao nakon Imena ruže, koja mu je 80'tih obezbijedila i filmsku slavu, imala mješovit prijem kod čitalaca?

"Čovjek se uvijek šokira koliko različitih mišljenja kritičara ima", kaže on. "Mislim da o knjizi treba davati sud 10 godina kasnije, nakon čitanja i re-čitanja. Uvijek sam bio definisan kao previše učen i filozofski, previše težak. Onda sam napisao roman koji nije eruditski uopšte, koji je napisan na običnom jeziku, Tajanstveni plamen kraljice Loane, i među mojim romanima to je onaj koji je najmanje prodavan. Dakle, vjerojatno pišem za mazohiste. Valjda samo izdavači i neki novinari vjeruju da ljudi žele jednostavne stvari. Ljudi su umorni od jednostavnih stvari. Žele izazove."

"Ne samo Petar Pan, već moj Petar Pan"

Eco ima izuzetnu 30-togodišnju karijeru u akademskom svijetu, radeći osim toga i na mnogim TV programima za kulturu, te kao urednik u Milanu, prije objaviljivanja romana Ime ruže. Zašto osjeća da mora da doda i film u svojoj i onako prepunoj biografiji? Delimično, kako kaže, to je bilo slučajno. Prijatelj mu je tražio da napiše kratak detektivski roman za seriju koju je pripremao.On joj je rekao da ako pristane to mora biti smješteno u srednjem vijeku i mora imati 500 stranica. To je bilo previše sa seriju, ali se u njegovoj glavi razvila ideja (ili kako on više voli reći u stomaku), i izdavački fenomen je rođen. Čak i bez njene intervencije, on je imao namjeru da jednom napiše roman. Fenomen trovanja sveštenika privlačio ga je, i on je već imao popis imena svećnika u svojoj ladici koje je mogao koristiti.

Naslovna stranica knjige "Ime ruže"

​​
"Uvijek sam imao narativni impuls", kaže on. "Ja sam pisao priče i početke romana u dobi od 10 ili 12 godina. A onda sam zadovoljavao svoju želju za pričama pisanjem eseja. Sva moja istraživanja imaju strukturu detektivskog romana."

Jedan od njegovih profesora istakao je da je čak i njegova doktorska disertacija o Tomi Akvinskom imala tu strukturu, a do zaključka je stigao nakon dugog procesa poricanja. "Prepoznao sam da je bio u pravu, i da sam i ja bio u pravu, i da istraživanja treba biti urađeno na taj način. Ja sam zadovoljio moje narativne impulse kada su moja djeca bila mala, pričajući im priče, a onda kada su odrasli osjetio sam potrebu da pišem fikciju. To mi se dogodilo tako kao što se dešava ljudima kad se zaljube. 'Zašto ste se zaljubili tog dana, tog mjeseca, u tu osobu? Jeste li poludjeli? Zašto?' Vi ne znate. To se naprosto događa. "

Ime ruže je Ecu donijelo reputaciju romanopisca, ali isto tako se pokazalo da je teško na sve odgovarati. "Ponekad kažem da mrzim Ime ruže", priznaje on, "jer sljedeće knjige možda su bolje. Ali to se događa mnogim piscima. Gabriel Garsija Markez može napisati 50 knjiga, ali on će uvijek biti zapamaćen po Sto godina samoće. Svaki put kad sam objavio novi roman, prodaja Imena ruže išla je gore. Što je reakcija? "Ah, nova knjiga Eca. Ali ja nikada nisam pročitao Ime ruže ". Koja, usput, košta manje" kaže smijući se, kao što to radi često. Ecova velika vrlina je da je intelektualac koji sam sebe ne uzima previše ozbiljno. Život je, kao i fikcija, prekrasna igra.

Tvrdilo se da je film Ime truže zvao travestijom, ali to ne izgleda realno. On samo kaže da film ne može učiniti sve što knjiga može. “Takva knjiga je kao club sendvič sa ćuretinom, salamom, paradajzima, sirom i zelenom salatom. A film se naprosto mora opredijeliti samo za sir ili za salatu, a da eliminiše sve ostalo, teološku stranu, političku stranu. To je lijep film. Rekli su mi da je djevojka ušla u knjižaru vidjela knjigu i rekla: “Oh već su napravili knjigu od filma“, kaže on još jače smijući.

Ime ruže je rasprodato i nastavlja da se prodaje neprekidno. To mu je omogućilo novac i slavu, nakon svega. Ali on je izabaro da nastavi da predaje na Univerzitetu u Bolonji i da nastavi sa akademskim radom. Njegova bilbliografija sa nefiktivnim knjigama o jeziku i kulturi te vjeri je ogromna ali nepoznata. Sakrivena iza Eca pisca, Eca ozbiljnog filozofa i književnog kritičara.

Za njega se često kaže da konstruiše svoje romane iz drugih knjiga. Praško groblje istražuje i novele iz 19. stoljeća koje su korišćene kao plagijati u Protokolima i strukturu kao takavu. Aleksandar Dima je njegov duhovni prethodnik posebno u romanu Josep Balsamo, i intertekstualno ime Ecove fiktivne igre. On obožava knjige još od dijetinjstva, odrastajući u Aleksandriji u sjevernoj Italiji uz roditelje malograđane koji baš nijesu voljeli knjige, ali i baku koja je jako voljela čitati. On je čitao proždrljivo i to još uvijek radi. Njegove dvije biblioteke, u svojim kućama dijeli sa svojom suprugom Njemicom Renate Ramge u Milanu i u Riminiju, i one sadrže 50.000 knjiga, uključujući 1.200 rijetkih naslova.

Eco je knjige nazavao "hodnicima uma" i nedavno je bio autor proširenog ljubavnog pisma štampanom tekstu pod nazivom Ovo nije kraj knjige. Ali, to ga ne čini digitalnim kontrarevolucionarom. I zaista umjesto što je na ovaj put morao nositi tešku torbu punu knjiga, na putovanje je sa sobom ponio Ipad s 30 naslova. I pored toga stoji iza tvrdnje da to nije kraj knjige. Uređaji za čitanje su u redu za duga putovanja i imaju prednosti za referentne knjige, ali odani čitatelji uvijek žude za fizičkim kontaktom - "ne samo Petar Pan, već moj Petar Pan", kako on to kaže.

Činjenica da on može prihvatiti sve, od iluminiranih rukopisa do iPada je tipična za Eca. On je optimističan, eklektičan, vječno mlad, zainteresovan za sve. Pitam ga kako će biti zapamćen - kao romanopisac, kritičar ili...? "Ja to prepuštam vama", kaže on. "Obično romanopisac ima dugotrajniji život od akademske karijere, osim ako ste Imanuel Kant i Džon Lok. Slavni mislioci 50 'tih godina već su zaboravljeni."

Da li se pomirio da će ga pamti po romanu Ime ruže, a ne njegovom doprinosu semiotici? "Na početku", kaže on, "Imao sam utisak da je moji romani nemaju nikakve veze s mojim akademskim interesovanjima. Tada sam otkrio da su kritičari pronašli mnoge veze, i urednici biblioteke The Living Philoshopers odlučili su da moje romane treba uzeti u obzir kao filozofski doprinos. Tako sam se predao. Prihvaćam ideju da se podudaraju. Očigledno nisam šizofrenik".

Ime ruže, Estetika Tome Akvinskog, Semiotika i Filozofija jezika su stoga samo dijelovi. Samo je njihova globalna prodaja ta koja ih razlikuje.

Ilustracija u znak sećanja i spomen na Antu Markovića i njegovo vreme

Ilustracija u znak sećanja i spomen na Antu Markovića i njegovo vreme

Ilustracija u znak sećanja i spomen na Antu Markovića i njegovo vreme

Datum i vrijeme: 29.11.2011. u 10:31h
By: Omar Karavdić

 

Šetajući se  Sarajevskom ulicom u Beogradu naletim na krkljanac. Red kilometar, po troje, četvoro, raširenih zenica i sa optimizmom, mirno stoje. Trotoar sa desne strane totalno žagušen. Ne znam o čemu se radi, u to vreme nije bilo redova. Živo me interesuje, moram da vidimo o čemu se to radi, toliki red nisam vidio ni u Evropu iza gvozdene zavese.

Morao sam da pređem na drugu stranu ulice da bih stigao do početka reda, a tu neki Komerc radnja bele tehnike. Sa unutrašnje strane kroz staklo radnik, inače poznanik koji me je prepoznao, maše mi i daje znak da uđem na sporedni ulaz.

Šta je ovo, što je ovakav krkljanac?

Prodavac poznanik

Stigli su SONY Video – rikorderi 1200 DM, džabaka, sad kad imaš šansu uzmi odmah dva.

Malo sam u čudu i vadim se.

Nisam imao nameru ništa da kupujem ovde sam samo iz radoznalosti, a i ne primate Ameriken expres, samo prodajete za keš.

Ipak gledam koliko imam para po džepovima farmerki.

Evo ipak skupilo se za jedan, ne trebaš ga pakovat.

To veče prepričavam avanturu jednom mom prijatelju koji mi se isto hvali kako je uspeo, preko veze da kupi stan na kredu u izgradnji u blokovima na NBg po neverovatno niskoj ceni od pet hiljada DM po M kvadratnom.

Super sam prošao, već sad se stanovi u novogradnji, prodaju po sedam hiljada DM, kaže mi na kraju, presretni prijatelj Dule.

Strogo čuvana tajna: Ratne sednice Vrhovnog saveta odbrane (39) - Krajina izgubljena zbog psihotronskog oružja!

e-novine.com - Krajina izgubljena zbog psihotronskog oružja!

Strogo čuvana tajna: Ratne sednice Vrhovnog saveta odbrane (39)

Krajina izgubljena zbog psihotronskog oružja!

Pripremile: e-Novine

Zaključak Branka Krge: Hrvatsko psihotronsko oružje je uticalo na srpsko borce da ne pružaju otpor

Photo: Stock

Godinama su, očigledno s razlogom, vlasti Srbije odbijale da Haškom Tribunalu dostave transkripte sa sednica Vrhovnog saveta odbrane na kojima se, otvoreno, govorilo o vođenju rata na teritorijama Hrvatske i Bosne; konačno, tokom suđenja Momčilu Perišiću, ovi transkripti otvoreni su pred sudom u Hagu. Zahvaljujući agenciji „Sense“ u prilici smo da čitaocima e-novina predstavimo sve transkripte koji osim dokumentarne vrednosti imaju još veći značaj – jer otkrivaju sve manipulacije i političke ambicije Miloševićevog režima iz jednog od najstrašnijih poglavlja novije istorije

Žrtva psihotronskog udara: Branko Krga, đeneral

Photo: Stock

STENOGRAFSKE BELEŠKE SA 41. PROŠIRENE SEDNICE VRHOVNOG SAVETA ODBRANE - ODRŽANE 14. AVGUSTA 1995. GODINE

Sednici su prisustvovali: Zoran Lilić, predsednik SR Jugoslavije - predsednik Vrhovnog saveta odbrane; Slobodan Milošević, predsednik Srbije i Momir Bulatović, predsednik Crne Gore - članovi Vrhovnog saveta odbrane; dr Radoje Kontić, predsednik Savezne vlade; Pavle Bulatović, savezni ministar za odbranu; general-pukovnik Momčilo Perišić, načelnik Generalštaba Vojske Jugoslavije; general-potpukovnik Blagoje Kovačević, zamenik načelnika GŠ VJ; general-potpukovnik Dragoljub Ojdanić, komandar 1. armije; general-potpukovnik Božidar Babić, komandant 2. armije; general-potpukovnik Dušan Samardžić, komandant 3. armije; general-potpukovnik Ljubiša Veličković, komandant RV i PVO; kontraadmiral Milan Zec, komandant RM; general-potpukovnik Nedeljko Ćopić, pomoćnik načelnika GŠ VJ za KoV; general-major Mihajlo Vučinić, pomoćnik NGŠ za RV i PVO; kontraadmiral Vlade Nonković, pomoćnik NGŠ za RM; general-potpukovnik Ratomir Milovanović, pomoćnik NGŠ za pozadinu; general-potpukovnik Risto Matović, pomoćnik NGŠ za popunu, mobilizaciju i sistemska pitanja; general-potpukovnik Aleksandar Dimitrijević, načelnik Uprave bezbednosti GŠ VJ; pukovnik Branko Krga, načelnik II uprave GŠ VJ; general-major Slavko Krivošija, načelnik Uprave za informisanje i PPD; general-major Mihajlo Žugić, načelnik Uprave VOJ; general-major dr Slaboljub Šušić, načelnik Vojnog kabineta Predsednika SRJ.

ZORAN LILIĆ: Predlažem da počnemo sa radom. Za današnju sednicu smo predložili za razmatranje više tačaka dnevnog reda. S obzirom da imamo puno obaveza, predlažem da razmatramo samo jednu tačku: Razmatranje zaključaka i procena vojno-političke situacije i predlog mera generalštaba Vojske Jugoslavije. Dajem reč načelniku Generalštaba Vojske Jugoslavije, general-pukovniku Momčilu Perišiću.

Unprofor u odlasku: Prizor iz Hrvatske, 1995. godine

Photo: Stock

MOMČILO PERIŠIĆ: Gospodo predsednici, gospodine ministre. Imam zadovoljstvo što ste prihvatili da na ovoj sednici Vrhovnog saveta odbrane prisustvuje širi auditorijum - komandanti armija i komandanti vidova. Na današnjoj sednici bismo razmatrali problematiku sagledavanja sadašnjeg stanja i stepena ugroženosti bezbednosti Savezne Republike Jugoslavije - neposredno i posredno, kao i naša gledanja na mogućnost daljeg ugrožavanja, iz čega bi proizašle određene mere - sve sa ciljem maksimalne podrške državnom rukovodstvu u borbi za mir, ali u isto vreme i sprečavanja bilo kakvog ugrožavanja bezbednosti SR Jugoslavije. Mi smo zamislili da o dosadašnjim zaključcima i namerama našeg neprijatelja iznese načelnik Druge uprave, unutrašnje stanje načelnik Uprave bezbednosti, stanje u Vojsci Jugoslavije i preduzete mere general Ćopić, i predlog mera za dalje narastanje borbene gotovosti i druge mere, moj zamenik general Kovačević. Potom bismo saslušali vaša mišljenja i stavove i u skladu sa vašim donetim odlukama dalje da radimo. Ovim želimo da omogućimo da Vojska može, u skladu sa ustavnom obavezom, da preduzme sve mere da ne bude bilo čime i bilo gde iznenađena. Hvala!

ZORAN LILIĆ: Izvolite, reč ima Branko Krga.

BRANKO KRGA: Gospodo predsednici, izneo bih zaključke situacije. Sa stanovišta uticaja spoljnih faktora na bezbednost SRJ, u ovom trenutku nužno je sagledati posebno: prvo, uzroke i posledice agresije Hrvatske na Republiku Srpsku Krajinu, i drugo, mogući razvoj događaja u narednom periodu. Glavni spoljni uslov agresije Hrvatske na Republiku Srpsku Krajinu ogleda se u ostvarivanju geopolitičkih, ekonomskih, verskih i drugih razloga SAD i Nemačke, čime je Hrvatska u startu dobila izvesnu prednost u odnosu na Republiku Srpsku Krajinu.

Među prvima pobegli u Beograd: Milan Martić i Milan Babić, maskirni čuvari ognjišta

Photo: Stock

Uzrok brzog sloma Vojske Republike Srpske Krajine leži u činjenici što je političko rukovodstvo Republike Srpske Krajine, u dužem vremenskom periodu, bilo opterećeno borbom za vlast, brzim bogaćenjem, tako da nije dovoljnu pažnju posvećivalo pripremi zemlje i naroda za odbranu. Slabo je procenjivalo situaciju, nerazumno se odnosilo prema nekim mirovnim inicijativama, slušajući rukovodstvo sa Pala i neke inostrane savetnike. U RSK nije ni zaživeo politički i ekonomski sistem, u pravom smislu reči, što se veoma negativno odražavalo na Vojsku koja je imala značajne resurse, ali je ispoljavala mnoge slabosti u organizaciji i izvođenju odbrane. Takvo stanje je veoma pogodovalo Hrvatskoj i njenim sponzorima koji su pre agresije na RSK intenzivno delovali na propagandnom i subverzivnom planu, što je imalo teške posledice na moral srpskih boraca i naroda.

Nije isključeno da je protiv Srba primenjeno i psihotronsko oružje što je uticalo na borce da ne pružaju otpor. To, naravno, nije rezultat pameti Hrvatske, već američkih i nemačkih stručnjaka.

Kao rezultat slabosti Srpske Krajine i dobrih priprema suprotne strane, operacija hrvatske vojske "Oluja" izvedena je tačno kako je planirano. Posledice brzog poraza Vojske Krajine su promena balansa snaga na štetu Srba, gubitak srpskog etničkog prostora, porast agresivnosti Hrvatske vojske i stavljanje Republike Srpske, pa i Savezne Republike Jugoslavije u novu i mnogo težu situaciju. Razbijanje glavnine Srpske Vojske Krajine od oko 30 hiljada ljudi i odnos snaga Hrvatske vojske i Vojske RSK je bio do 4. avgusta 1:2,5, a sada iznosi 1:6, na štetu Srba. Pored 508 kvadratnih kilometara i Zapadnoj Slavoniji, Republika Srpska Krajina je izgubila glavninu teritorije, površinu od oko 14 hiljada kvadratnih kilometara. Time su Srbi sa tih prostora ostali bez ogromnih materijalnih vrednosti; iseljava se oko 250 hiljada ljudi, a srpski etnički prostor je potisnut prema Istoku za 50 do 70 km. Na taj način, srpski narod je doživeo neviđeni egzodus koji će imati velike reperkusije na političkom, ekonomskom, kulturnom, pa i na vojno-strateškom planu.

Novi moment vojno-političke situacije je porast agresivnosti tzv. Hrvatske vojske. Imajući u vidu karakter hrvatskog režima, izrazito neprijateljski raspoloženog prema SRJ i srpskom narodu u celini, sa ovom činjenicom u narednom periodu se mora veoma ozbiljno računati. Okupacijom RSK, granica Republike Srpske prema Hrvatskoj je produžena za oko 150 kilometara, čime su stvoreni veliki problemi u odbrani. Pored dosadašnjeg ugrožavanja Republike Srpske sa severa i juga, sada Hrvatska vojska može da vrši pritisak sa Zapada, što se već ispoljava, sa opasnošću da i Republika Srpska počne da gubi zapadne delove teritorije. Razbijanjem Srpske Vojske Krajine, Hrvatska je oslobodila respektivne snage koje već angažuje protiv Republike Srpske, a ubrzo to može da čini i u Istočnoj Slavoniji, Baranji i Zapadnom Sremu, te sa prostora Dubrovnika prema Prevlaci. To može da ima neposredno negativan uticaj na bezbednost SRJ.

U rasulu: Ostavljeno oružje tzv. Vojske Krajine sa neizbežnim traktorom u daljini

Photo: Stock

Pored toga, verovatno da će Hrvatska svoju teritoriju, posebno okupirane delove Republike Srpske Krjaine, staviti na raspolaganje stranim snagama, pre svega NATO-u. U vezi sa ovim, ključno političko opredeljenje SRJ je mir, odnosno izbegavanje uvlačenja u rat, realizovaće se u znatno složenijim vojno-strategijskim uslovima, pogotovo ukoliko se ubrzo ne uspostavi mir. Drugo pitanje je mogući razvoj događaja u narednom periodu. Dalji razvoj događaja je moguć, u osnovi, u dve varijante: prvo, nastavak rata i, drugo, uspostava mira.

Nastavak rata je i dalje veoma realna, pre svega što hrvatske snage ispoljavaju agresivne namere, posebno prema Istočnoj Slavoniji, Baranji i Zapadnom Sremu. Tu je Hrvatska vojska grupisala snage jačine od oko 35 hiljada ljudi i u mogućnosti je da krene u napad, praktično, svakog trenutka. Raspolažemo i najnovijim indikacijama, a to je da je Mađarska stavila deo svojih oružanih snaga u povišeni stepen pripravnosti. Do napada Hrvatske još uvek nije došlo, verovatno, zbog mera preduzetih od strane Vojske Jugoslavije u funkciji odvraćanja, kao i zbog nekih diplomatskih inicijativa koje su u toku. Agresija Hrvatske u ovom prostoru dovela bi do neposrednog ugrožavanja bezbednosti SRJ. Zbog toga bi najvažniji interes SRJ trebalo da bude da taj prostor ostane pod kontrolom Srba i Ujedinjenih nacija. Eventualno posedanje Prevlake jakim snagama hrvatske vojske ugrozilo bi Boku i našu Ratnu mornaricu. Za sada nema nikakvog dokaza da bi se Hrvatska i njeni spoljni mentori zadovoljili izbijanjem na AVNOJ-evske granice. Više činjenica ukazuje da neki centri modi na Zapadu žele da preko Hrvatske isprovociraju uvlačenje SRJ u rat u cilju njenog diskreditovanja kao faktora mira. Sve te provokacije treba obavezno izbeći. Dejstvo Hrvatske vojske na ostalim prostorima, kao što su zapadna i jugozapadna Bosna, ne bi direktno ugrožavalo bezbednost SRJ, ali bi svakako imalo negativan odraz na naše interese.

Razglednica za Martića: Hrvatska vojska sa krajiškim trofejima

Photo: Stock

Muslimani su nastavili sa borbenim dejstvima na više pravaca. Sa stanovišta naših interesa, najnepovoljnije bi bilo ukoliko bi muslimanska vojska prenela težište dejstava prema Goraždu. Međutim, najnovije američke diplomatske inicijative nisu naklonjene Muslimanima, jer praktično ukazuju na mogućnost podele Bosne i Hercegovine. To saznanje može da utiče na promenu ponašanja Muslimana, jer će im verovatno postati očigledno da su izigrani i stavljeni u funkciju interesa Hrvata. Uspostava mira je postala nešto izvesnija posle najnovijih inicijativa Rusije i SAD. Iako u tim pristupima ima dosta nepoznanica, sigurno je da bi to trebalo prihvatiti, a naročito bi bilo važno da to učini Republika Srpska. Sa stanovišta mogućeg uticaja nama nenaklonjenog spoljnog faktora, nema nikakve dileme da bi za interes SRJ bila znatno povoljnija mirovna od bilo kakve ratne opcije. SRJ ne bi odgovarao ni dosadašnji stil rešavanja krize, gde su se smenjivali predloži neefikasnih mirovnih inicijativa i intenziviranja borbenih dejstava. Taj negativan trend trebalo bi što pre zaustaviti, a najbolji način da se to ostvari je uspostava trajnog i pravednog mira.

Zaključci. Prvo, vojno-politička situacija na prostoru prethodne Jugoslavije veoma je eksplozivna, sa velikim izgledima da dođe do intenziviranja vojnih dejstava širih razmera, i sada prvi put neposredno uz našu granicu, što nameće niz problema. Drugo, najnoviji događaji pokazuju da je oružana sila i dalje veoma značajan instrument politike. U tom smislu, važno je zapaziti da mnogi spoljni činioci Vojsku Jugoslavije ocenjuju kao respektivnu snagu, koja ovih dana uspešno vrši ulogu odvraćanja u Istočnoj Slavoniji i na taj način direktno doprinosi miru. Isto tako, sa razumevanjem se ceni naša ispoljena odlučnost da odbranimo granicu. Cenimo da bi preduzimanje, eventualno, dodatnih mera borbene gotovosti u funkciji odvraćanja od agresije i odbrane, u ovoj situaciji u svetu bilo, takođe, protumačeno kao logično. Treće, najnoviji razvoj događaja u našem okruženju je deo ukupnih prestrojavanja na globalnom i regionalnom planu, koja nam nameću svetski moćnici. Cenimo da će odnosi koji budu sada uspostavljeni imati dugoročnog uticaja na SRJ i interese srpskog i crnogorskog naroda u celini. Hvala!

ZORAN LILIĆ: Hvala! Reč ima general Dimitrijević.

Vojinički poraz: Ratko Mladić 1995. godine

ALEKSANDAR DIMITRIJEVIĆ: Gospodine predsedniče, plan Zapada za rešenje krize na prostoru prethodne Jugoslavije je pred finalizacijom. Zbog nedovoljne uverljivosti dosadašnjih argumenata u funkciji dokazivanja direktne umešanosti SRJ u zbivanja na prostorima bivše Bosne i Hercegovine i Hrvatske, Zapad nastoji da pronađe nove. U tim nastojanjima naročito im pogoduje ponašanje rukovodstva Republike Srpske i RSK. Neprihvatanje političkih pregovora i, istovremeno, indikativno gubljenje teritorija, najpre Zapadne Slavonije, ranije Kupresa, a zatim Grahova i Glamoča, odakle je probijena odbrana Knina, i konačno gotovo čitave teritorije zapadne Krajine, mogu se tumačiti kao evidentni pokušaji da se SRJ uvuče u rat!

U tom smislu, u ovom trenutku posebno zabrinjavaju neke aktivnosti rukovodstva Republike Srpske, da se nastavi sa iseljavanjem stanovništva sa prostora nekih regija, što se direktno odražava na stanje u Vojsci Republike Srpske i implicira novo gubljenje teritorija i druge nerazumne i po ukupan interes srpskog naroda štetne posledice. S tim u vezi, treba naglasiti nepodudarnost ideoloških gledišta Zapada i Republike Srpske, nekih ekstremno orijentisanih stranaka i pojedinaca u SRJ i ekstremnog krila Srpske pravoslavne crkve, usmerenih protiv aktuelnih vlasti i u nastaloj situaciji njihovo viđenje šanse da se ona čak i silom pokuša srušiti u cilju dovođenja marionetskih snaga u funkciji takvih interesa. Realizacija ovakvog plana podrazumeva dva moguća scenarija: direktno uvlačenje SRJ u rat i pokušaj destabilizacije zemlje iznutra.

Eventualno uključivanje SRJ u rat, izvan njene teritorije, nesumnjivo bi predstavljalo veliki rizik iz više razloga. Najpre, gospodari rata bi potvrdili svoje teze o navodno neiskrenoj miroljubivoj politici SRJ. "Jastrebovi" NATO bi se lako izborili za masovnu upotrebu avijacije za dejstvo po ciljevima u SRJ. Inostrani podstrekači šiptarskih i muslimanskih secesionista zahtevali bi od njih da otpočnu sa oružanom borbom. Najzad, hrvatsko-muslimanska koalicija bila bi veoma ohrabrena da krene u strategijsku ofanzivu protiv Republike Srpske i Srpske Krajine, a eventualni uspeh mogao bi je, čak, podstaći da napadne i SRJ. U celini gledano, ugroženost bezbednosti SRJ bila bi maksimalna, a za posledicu bi, najverovatnije, imala slamanje srpskog nacionalnog bića i uništenje SRJ.

Na bezbednost SRJ, osim navedenog, veliki uticaj ima i sledeće: veliki broj izbeglica, među kojima je i određeni broj onih koji su ideološki već, ili bi mogli postati, lak plen ekstremista i svrstati se u njihove redove, optužujući SRJ i Vojsku Jugoslavije da su ih izdali, pri čemu posebno naglašavam problem vojnih obveznika Srpske Vojske Krajine.

Tipično psihotronsko čudovište: Hrvatski tenk koji se teleportovao u Krajinu

Photo: Stock

Drugo, opstruktivno-saboterska delatnost mađarskih i hrvatskih ekstremista na teritoriji Vojvodine, naročito i kao mogući odgovor na delatnost ekstremista Srpske radikalne stranke. Treće, manipulacije ekstremista iz redova opozicije sa izbeglicama i socijalnim stanjem u zemlji u cilju izazivanja šireg nezadovoljstva. Četvrto, ukupna delatnost opozicionih stranaka, ratno-profiterskog i ekstremnog nacionalističkog lobija u sprezi sa inostranim faktorom, ali i rukovodstvom Republike Srpske.

U vezi sa pokušajima uvlačenja SRJ u rat i destabilizacije stanja u zemlji, realno je očekivati da će ekstremističke snage organizovati demonstracije i razne vrste protesta da bi bilo provereno raspoloženje građana. Takva okupljanja i ispoljavanja pod maskom navodne brige za izbeglice i srpski narod u celini, s jedne strane, i navodni progon nesrpskog življa, pre svega, na prostoru Vojvodine koji prete da izazovu lančanu reakciju: s druge strane, u osnovi imaju za cilj destabilizaciju stanja u zemlji i njenog nasilnog uvlačenja u rat, što nameće potrebu brzog i efikasnog reagovanja svih subjekata s ciljem da se takve pojave i incidentne situacije najenergičnije spreče već u samom početku.

U tom smislu, ne treba isključiti mogućnost oružanih incidenata prema Vojsci: napada na skladišta i vojne objekte, poziva na neposlušnost i slično, s obzirom da već raspolažemo podacima o aktivnostima mesnih odbora Radikalne stranke na planu okupljanja i mobilisanja svojih paravojnih sastava, koji očekuju reakciju Vojske Jugoslavije u odnosu na ukupnu situaciju. Eventualno veći poraz Vojske Republike Srpske i gubljenje teritorija, pored toga što bi za posledicu imao svaljivanje ukupne krivice na rukovodstvo i Vojsku Republike Srpske u celini, mogao bi uticati na vraćanje u SRJ stranačkih stavova iz Republike Srpske, čime bi se njihovo delovanje pojačalo.

Nizak nivo morala Hadžićevih vojnika: Briga Vrhovnog saveta odbrane

Photo: EPA

Nizak moral vojnika Slavonsko-baranjskog korpusa i stanovništva u zoni njegove odgovornosti trenutno predstavlja najveću opasnost za uvlačenje SRJ u rat izvan njenih granica. Razlog tome je što bi, ukoliko Hrvatska napadne ovaj prostor, bilo kao rezultat njihove odluke ili kao izgovor na povode date sa naše strane, pod izgovorom sprečavanja upućivanja pomoći Vojsci Krajine iz SRJ, mogla bi eventualno tući i mostove na Dunavu. Slična je situacija i u istočnoj Hercegovini i na granici prema Crnoj Gori. Time bi SRJ bila dovedena u iskušenje: ako ne od­govori bila bi ponižena, što bi bio argument ekstremističkim sna­gama, a ukoliko odgovori, to bi značilo uključivanje u rat.

U tom smislu, smatramo neophodnim i hitnim da sve državne i civilne strukture na prostoru Istočne Slavonije, Baranje i Zapadnog Srema učine sve da se prekinu podele, spreči napuštanje prostora i podigne moral stanovništva i boraca, a sistem komandovanja u praksi stavi pod jedinstvenu komandu, a na najodgovorni­je dužnosti postave ličnosti od vojničkog i moralnog autoriteta.

Stanje bezbednosti u Vojsci Jugoslavije u ovom trenutku je zadovoljavajuće. Potencijalni nosioci negativnih pojava su pod kontrolom. Povećan je broj pojedinačnih verbalnih istupa i zagovaranje ulaska Vojske Jugoslavije u rat na prostoru bivše Hrvatske, a u opticaju su i raznovrsne glasine i dezinformacije, koje pronose pojedinci i mogu uticati na moral. S tim u vezi, preduzimaju se mere, kako službe tako i komande.

U jedinicama Novosadskog korpusa je povećan broj zahteva vojnih obveznika nesrpske nacionalnosti da budu otpušteni kako bi, kako kažu, "mogli zaštititi porodice", što uz inače realtivno slab odziv vojnih obveznika dodatno utiče na stanje borbene gotovosti u jedinicama VJ u kojima su oni prisutni.

I, da zaključim. Imajući u vidu ukupno stanje bezbednosti u zemlji i okruženju, s jedne strane, i raspoloženje javnog mnjenja, slabe privrede, nemogućnost uvoza strategijskih sirovina, posebno stanje materijalnih rezervi VJ, s druge strane, eventualno neposredno uključivanje u rat izvan njenih granica, u uslovima kada nema nagoveštaja radikalnijeg zaokreta međunarodne zajednice u našu korist predstavljalo bi izbor težeg rešenja, sa veoma malim ili gotovo nikakvim izgledima na uspeh. Gospodine predsedniče, završio sam!

e-novine.com - Medijska priprema zločina na Ovčari

Kako su Večernje novosti i Politika izveštavali o Vukovaru (2)

Medijska priprema zločina na Ovčari

Veličina slova:

Photo: STOCK

„Koljači i zlotvori bili su dojučerašnje komšije Hrvati, a sada su morali da pobegnu pošto su došli oslobodioci. Vukovar je avetinjski grad i treba ga zaboraviti.”

Priredili: Bojan Tončić i Milica Jovanović

I površan pregled provladinih listova koji su novembra 1991. prizivanjem Drugog svetskog rata abolirali angažovanje Jugoslovenske narodne armije u sukobima na teritoriji Hrvatske, kao i sve očigledniju finansijsku i organizacionu podršku države paravojnim jedinicama, dovoljan je za lekciju o medijskom trovanju nacije, koje sa „oslobađanjem” Vukovara ulazi u dotad neviđenu fazu. Dominiraju priče o klanju srpske dece po slavonskim selima, genocidnim planovima ustaša, te slike razorenih naselja. Izveštaji o galopirajućoj hiperinflaciji i počecima sistematske pljačke srbijanske privrede zauzimaju sve skromniji prostor. Za srbijansku vlast, rat više nema alternativu. Front prema Evropi i svetu takođe poprima osnovne obrise – na delu je „informatička blokada” o stradanju Srba, zavera svetskih sila protiv malog slobodarskog naroda, sa Slobodanom Miloševićem na čelu. U začelju su paravojske koje za sobom ostavljaju tragove užasnih zločina.

Šovinizam, pozivanje na ubistva različitih i nasilje svake vrste, mobilizacija vojno sposobnih i ostalih i mržnja koja je prevazilazila dotad poznate jezičke figure obeležili su štampane medije u Srbiji 1991.

Najtiražniji jugoslovenski dnevnik, kako je sebe titulisala tiskovina mračne provenijencije Večernje novosti, svoju je uređivačku koncepciju dokazao tokom Vukovarske operacije. Laž i mržnja bili su temelj svih napisa koji su o uništavanju Vukovara našli svoje mesto na prvim stranama ovog beogradskog dnevnika. Maštovitost je ponekad prevazilazila razmere zdravog razuma. Glavni i odgovorni urednik bio je Radislav Rade Brajović. Glavni i odgovorni urednik Politike bio je Aleksandar Prlja, pod čijom se komandom ostvarila uređivačka politika gebelsovskog tipa koja se temeljila na laži i sumanutom komentaru koji poziva na masovna ubistva Hrvata i rušenje svega pred sobom. Naravno, i afirmisanje svake granate koja pada na razoreni Vukovar.

Razvrstavanje spoljnjeg i unutrašnjeg neprijatelja

Da se ispod naslova „Vukovar konačno slobodan” na naslovnoj strani Politike od 20. novembra 1991, kriju indikaciije zločina, ni novinari ni čitaoci tada nisu bili svesni – „I na vratima bolnice, sa 420 ranjenika i bolesnika, Armija postavila straže”. Rušenje grada do temelja, sprečavanje predstavnika Međunarodnog Crvenog krsta da uđu u vukovarsku bolnicu, podrška paravojnim formacijama – nikome se tada nije činilo zločinačkim postupcima. Ali je zato „talas antisrpske kampanje u italijanskoj štampi”, o kojoj izveštava Politikin dopisnik iz Rima, analiziran s dužnom pažnjom. „Italijanske novine se gotovo utrkuju u oplakivanju zle sudbine 'hrabrih branitelja Vukovara', a o Srbima, kojima se ne priznaje ni pravo na odbranu sopstvenih života, pišu sve najgore”, naznačeno je u uvodu teksta.

U senci „oslobađanja” Vukovara, na petoj strani provukla se i uzgredna beleška o navodima da su „Beli orlovi” Dragoslava Bokana upali u prostorije redakcije Jutela. „Pre nekoliko dana Dragoslav Bokan gostovao je na nezavisnom kanalu Studija B i na direktna pitanja voditelja emisije, bez mnogo okolišenja, izjasnio se u prilog nasilja nad onima koje u ovom trenutku smatra 'lošim Srbima'”, navodi se u tekstu. Loši Srbi, izdajnici i strani plaćenici, polako stižu na dnevni red nacije obuzete ratnom histerijom.

Na desetoj strani, Politika prenosi saopštenje „Velike narodne skupštine Srpske oblasti Slavonija, Baranja i zapadni Srem”, u kom se sve srpske izbeglice pozivaju da nasele „oslobođena područja”.

Iz Večernjih novosti saznajemo da ipak ima nekakvog otpora Hrvata u Vukovaru: „Druga odela za zlodela” naslov je glavne priče, koju na naslovnici najavljuju Novosti, uz podnaslov „Ustaški zločinci zabarikadirali su se u podrumima Kombinata 'Borovo' i više okolnih solitera sa velikom grupom talaca Srba. U jednom podrumu Borova naselja pronađeno 40 zaklanih mališana * Pretpostavlja se da su 'civili' u vukovarskoj bolnici zapravo pripadnici ustaške vojske”.

Poslednja „vest” došla u Novosti, ispostaviće se docnije čista izmišljotina, jeste ta da su „u podrumu jedne kuće u Borovu naselju oslobodioci pronašli četrdesetoro zaklane dece”. „Po tvrđenju očevidaca, slika je jeziva i novinari su odmah krenuli da se uvere u verodostojnost ove informacije”, saopštio je vukovarski Pres centar.

O Tepiću – Sinđeliću

Novosti od 20. novembra objavljuju i deo saopštenja u kojem se ističe da je Predsedništvo SFRJ posmrtno odlikovalo majora Milana Tepića Ordenom narodnog heroja za, kako objavljuje list, „izvanredan podvig u borbi protiv ustaša, prilikom njihovog napada na kasarnu u Bjelovaru”. Dan kasnije Novosti objavljuju tekst pod naslovom „Sinđelić sa Kozare” u kojem se kaže da su sa Tepićem u smrt otišla šestorica vojnika JNA. „Idući stopama Stevana Sinđelića, Tepić je sa šestoricom svojih vojnika 29. septembra ove godine podigao u vazduh ogromno skladište municije i vojne tehnike u Bedemiku kod Bjelovara. Tom prilikom izgubio je život on, izginuli su svi njegovi vojnici, ali i nekoliko stotina Tuđmanovih bojovnika, koji su pokušavali da se dočepaju ogromnog ratnog plena”. U tekstu se navodi da su Tepiću „Tuđmanovi bojovnici” predlagali da bez borbe napuste skladište i da će im poštedeti život.
„Tepić je rekao da na to pristaje. Verujući da će nadmudriti hrabrog Kozarčanina, nekoliko stotina ustaša (nemačka televizija tvrdi da ih je bilo 700) krišom su se privukli objektima. Kad su bili sasvim blizu, Tepić je aktivirao eksploziv. Bjelovarskom kotlinom razlegla se strašna eksplozija”, piše list.

„Koljači i zlotvori bili su dojučerašnje komšije Hrvati a sada su morali da pobegnu pošto su došli oslobodioci. Vukovar je avetinjski grad i treba ga zaboraviti”. Ovo je početak teksta B. B. Mijića koji prenosi navodna tragična iskustva „zatočenih Srba iz podruma Vukovara”. Ovako navodno govori navodna osamdesetogodišnja Srpkinja iz Vukovara, u prihvatnom centru u Šidu: „Njima je bilo ubiti Srbina kao komarca. Čim vide nekog otvara se paljba od više ustaša koje na taj način iskaljuju svoj bes i odanost vrhovništvu. Mogli smo to samo da gledamo i čekamo kada ćemo mi doći na red. O nekakvoj pomoći ili sahranjivanju nesrećnog čoveka nije moglo biti ni govora, jer odmah ode tvoja glava. Pune su nam bašte leševa u raspadanju”. Kako stanovita Milka Dubajić, koja je stotinak dana provela u podrumu, sve ovo zna kad nije napuštala podrum, ostaje da se zaključi, kao i to šta je nekoga motivisalo da puca na nekog, pogotovu otkud onaj deo motivacije vezan za odanost vrhovništvu.

Zabrinjavajuće vesti Novosti donose sa Dubrovačkog ratišta: „Hrvatske snage napale položaje JNA kod Dubrovnika: Nove žrtve primirja”. „Primirje na dubrovačkom frontu, najduže dosad, koje je trajalo punih pet dana, ustaše su – prekinule sinoć. Gardisti i mupovci su preksinoć na položaje koje u neposrednoj blizini Dubrovnika drže snage JNA otvorili streljačku vatru iz reona Čajkovica–Sustjepan–Rožat–Mokošica. Tom prilikom mučki je ubijen vojnik iz Titograda Bato Radusinović, tok je ranjen takođe borac JNA Dmitar Vukašinović”. Najavljuju se primirje i razmena zarobljenika i navodi da ovim područjem kruži Proglas fantomske, osvajačke, Privremene vlade Republike Dubrovnik. Ovde Novosti imaju i drugu stranu. „Čuo sam za proglas, ali mi nije poznato ko je njegov autor, ko je predsednik Privremene vlade i slično. Mi prihvatamo samo zahteve da se područje Dubrovnika demilitarizuje. Ostalo je narod ove opštine rekao slobodnim izborima prošle godine. Dubrovnik je sastavni deo Republike Hrvatske”, rekao je za Novosti Đuro Kolić, predsednik dubrovačke opštine.

Ovaj broj lista krasi i jedna zanimljivost: Kapetan Dragan je „preksinoć iznenada stigao u Knin”. I dok neobavešteni čitaoci razmišljaju kako izgleda kad Kep redovnom linijom stigne u srpsku prestonicu balvan-države, čitamo pod naslovom „Martiću za rođendan”: „Posle prolaska kninskom glavnom ulicom juče na oklopnom transporteru kojeg su knindže zarobile od mupovaca, kapetana smo pronašli u društvu njegovih nekadašnjih učenika. 'Milanu Martiću je rođendan i red je da dođem da ga zajedno proslavimo'”, nasmešio se Dragan. On je istakao da se nada susretu sa Milanom Babićem, koji je izjavio da ga nikada nije video. „Saznali smo, međutim, da je kapetan Dragan došao u Knin na poziv Milana Martića, ministra unutrašnjih poslova u vladi SAO Krajine i više predsednika krajiških opština. Pred dolaska u Knin na putu iz Beograda kapetan je boravio na Baniji, a danas će posetiti svoje borce u Lici”, pišu Novosti.

„Tuđa flota – ni slučajno” naslov je teksta u kojem se obrađuje saopštenje Predsedništva SFRJ, sa sednice kojoj je predsedavao Branko Kostić. „Povodom informacija o nameri Zapadnoevropske unije da ispred Dubrovnika upute ratne brodove koji bi – ako se sa tim saglase jugoslovenske vlast – vršili nadzor humanitarnih akcija i evakuacije ugroženih iz Dubrovnika, Predsedništvo SFRJ konstatuje da od nadležnih jugoslovenskih organa takva saglasnost nije zatražena. Zato nema nikakvog opravdanja, niti dolazi u obzir da strani ratni brodovi štite koridor humanitarne pomoći koji inače intenzivno funkcioniše i ničim nije ugrožen”, zaključuje Predsedništvo SFRJ.

Izmišljanje zaklane srpske dece

Udarni naslov Večernjih novosti, 21. novembra 1991, „Pokolj pre predaje”, doneo je svedočenje „fotoreportera Rojtersa Gorana Mikića” o navodnom masakru 41 deteta u obdaništu u vukovarskom predgrađu Borovo naselje, prema kom su članovi hrvatske nacionalne garde „sekli grkljane deci između pet i sedam godina i bacali ih u podrum”. Novosti su ovo otkriće ilustrovale fotografijom žive bebe u naručju vojnika JNA, koja je potpisana sa „Stigli spasioci”. Nepotpisani izveštač svoju storiju počinje tvrdnjom da su hrvatski vojnici „optuženi” za masakr dece. „Mikić je izjavio da su mu pripadnici armije rekli da su članovi Hrvatske nacionalne garde sekli grkljane deci između pet i sedam godina i da su ih bacali u podrum obdaništa. On je brojao tela, ali su mu vojnici zabranili da ih fotografiše... Na travnjaku blizu škole su leševi sedmoro odraslih ljudi čije su glave bile razbijene sekirama. Čelo jednog čoveka je bilo razbijeno da se video mozak”. Inače, fotografije koje odgovaraju ovom opisu mogu se naći na Mikićevoj internet prezentaciji. Priča o poklanoj deci dobiće drugačiji epilog.

Ova vest bila je i povod za redakcijski komentar, „Vest kao zver”, koji potpisuje Gordana Brajović, pokojna supruga tadašnjeg glavnog i odgovornog urednika Novosti, pod čijim je imenom krajem devedesetih ustanovljena nagrada za dečije stvaralaštvo. U komentaru se tvrdi da „ustaše, kao '41. godine, Srbima porod kolju”, te da bi „gospođa Evropa da poseče naše drvo. Na žrtvenik da prinesu našu nevinu decu”. U saopštenju Informativne službe Komande Novosadskog korpusa JNA, objavljenom na 4. strani, kojim se novinari i socijalni radnici pozivaju da dođu u Borovo i „sopstvenim očima uvere se u sva zla i nevolje kojima su nedužni građani, pripadnici srpskog naroda, bili izloženi u protekla tri meseca”, ne pominju se masakrirana deca.

U izdanju od 21. novembra, Politika saopštava da se „mir polako vraća u Vukovar”, kao i da je prethodnog dana evakuisana bolnica u Vukovaru. Pažnja se sada usmerava na Dubrovnik i „neobičnu inicijativu Zapadnoevropske unije”. U tekstu objavljenom na naslovnoj strani, koji potpisuje D. Ribnikar, navodi se: „Lepo je i humano od Zapadnoevropske unije što brine o sudbini žena i dece u opkoljenom Dubrovniku. Ne treba, ipak, zaboraviti – a francuska štampa na to korektno podseća – da je Zapadnoevropska unija jedina evropska organizacija koja se bavi pitanjima odbrane a ambicija joj je da izvan Atlantskog pakta (ali uz američku saglasnost) stvori neku vrstu brzo pokretne armije”, konstatuje Politikin analitičar. Vukovaru se Politika vraća na devetoj strani, gde se, uz reportažu o vukovarskim parkovima pretvorenim u groblja, donosi i beleška o „raznim lukavstvima” kojima pribegavaju „Tuđmanovi bojovnici” u očajničkoj pokušaju da spasu glave. „Preoblače se u civilna odela, previjaju pojedine delove tela kao da su ranjeni, a mnogi se zaista lakše ranjavaju i ubacuju među ranjenike. Međutim, ta lukavstva 'ne prolaze' kod dobrovoljaca koji mnoge od njih poznaju, a mnogi se razotkrivaju skidanjem lažnih zavoja i, naravno, završavaju u posebnim zatvorima”. Mnogi od njih glave, dakle, neće spasti.

Decenijski dopisnik Politike iz Zagreba Radoje Arsenić vešto je obradio saopštenje Vlade Hrvatske povodom Vukovarske operacije, pa je tekst naslovljen sa „Vlada Hrvatske preti masakrom 'desetaka tisuća ljudi'”. Posprdno citirajući pojedine delove saopštenja, dopisnik nagađa na šta se misli kada se govori o opštem haosu sa nesagledivim posledicama, te zaključuje da je srpski narod u Hrvatskoj „pretvoren u taoce vladajućeg režima”.

Evakuacija i zločin

Pod naslovom „Ustaše glume bolesnike”, nepotpisani izveštač prenosi događaje iz Vukovara, iz kog „pripadnici JNA evakuišu stanovništvo i čiste grad od mina”, odnosno tok evakuacije iz Gradske bolnice u Vukovaru. U izveštaju se precizira da je evakuisano 500 ranjenih i bolesnih civila prema željenim odredištima u Hrvatskoj i Srbiji, kao i da je među civilima koji su utočište potražili u bolnici otkriveni oni „koji su okrvavili ruke u zločinima nad srpskim življem u Vukovaru, pa su zadržani radi daljeg ispitivanja”. Kako se navodi, „preciznijih podataka o broju zarobljenih gardista i policajaca još nema. Prema za sada nepouzdanim procenama, ima ih oko 200”.

Karadžić se javlja iz Bosne

„Imamo konkretne naznake da će se u BiH primenjivati isti metodi kao i 1941. godine”, saopštio je Radovan Karadžić na konferenciji za novinare sa koje izveštavaju Novosti u izdanju od 21. novembra 1991. „Niko neće moći dobiti nezavisnu BiH u kojoj će živeti Srbi, čak ni uz pomoć 'plavih šlemova'. Govoreći o nedavnoj odluci o stvaranju dve hrvatske zajednice opština u BiH, lider SDS BiH je rekao da u suštini nema ništa protiv da hrvatski narod u BiH vodi računa o svojim interesima... Zbog loše opštinske teritorijalizacije BiH, nastavio je Karadžić, mi bismo se sa njima mogli dogovoriti jedino o reorganizaciji opština”.
„Govoreći o epilogu jugoslovenske krize, Karadžić je rekao – 'Lično mislim da se naša kriza može rešiti jedino u Saveznoj skupštini. Ukoliko tako ne bude, kriza će se rešiti potpunim vojničkim porazom jedne strane. Pogodite koje?'”Kasnije će se ispostaviti da su pojedine civile i ratne zarobljenike pripadnici JNA na obradu „ustupili” pripadnicima Teritorijalne obrane Vukovara i paravojne jedinice „Leva Supoderica”, koju je 1991. godine osnovala Srpska radikalna stranka. U izveštaju se pominje i skladište „Veleprometa”, u kom je uspostavljen prihvatni centar, odakle se vrši evakuacija iz grada. Iz ovog centra odvedeno je i 200 civila i ratnih zarobljenika, čija će tela kasnije biti ekshumirana iz masovne grobnice na poljoprivrednom dobru Ovčara. Među njima su bile i dve žene, jedna u poodmakloj trudnoći. Kako prenose Novosti, mesni odbor Srpske radikalne stranke iz Apatina uputio je zahtev da se „ustaški zločinci” ne razmenjuju, već da im se „sudi po kratkom postupku”.Na istoj strani, dopisnik Novosti R. Gutić izveštava sa konferencije za novinare Užičkog korpusa JNA (Srbija) u Nevesinju (BiH), na kojoj je saopšteno da su se „na području sela Ravno uređivale pećine za smeštaj ustaša i za mučenje i likvidaciju srpskog stanovništva”. Potpukovnik Milen Simić (kasnije general i pomoćnik načelnika generalštaba JA za moral) saopštio je tada da je „u te pripreme bio uključen i župnik Pera Pavlović, koji je u domu crkve okupljao omladinu propagirajući ustaške ideje, likvidaciju Srba, ponovo 'punjenje jama' sa Srbima”.Novosti prenose i izveštaj o predaji oružja pripadnika paravojnih formacija u Mokošnici kod Dubrovnika, uz tvrdnje admirala Miodraga Jokića, osuđenog kasnije pred Međunarodnim sudom u Hagu na sedam godina zatvora, da „Dubrovnik nije bio u potpunoj pomorskoj blokadi”, budući da su propuštani brodovi koji su pristali da se podvrgnu inspekciji.Uzgred, naslovna strana istog izdanja upotpunjena je i izveštajem sa konferencije za novinare u Vladi Srbije, pod naslovom: „Makedonija ukida Srbe”.Kako izveštavaju Novosti, nemačka marka je tog dana vredela 28 dinara, a na beogradskim pumpama dizela nije bilo „ni kap”.

Ratno novinarstvo ne zna za granice

„Sloboda stigla u pakao”, naslov je reportaže iz Borovo naselja koju Večernje novosti u izdanju od 22. novembra 1991. najavljuju na naslovnoj strani, uz opise dirljivih susreta vojnika sa zatočenim roditeljima te fotografiju susreta stanovnika Borovo naselja sa „oslobodiocima”. Krupnim slovima najavljena je i priča o početku razoružavanja hrvatskih paravojnih formacija u Dubrovniku, dok je tek skroman prostor ostavljen za savet srbijanskih bankara štedišama – „da sačekaju devalvaciju i završetak rata”. Tog petka, 22. novembra 1991. nemačka marka se na ulicama Beograda prodavala već za deset dinara više nego prethodnog dana.

Likvidator

Izveštaj sa osiječkog fronta prenosi podvig jednog majora „koji je sam likvidirao 40 ustaša koji su u po bela dana i pod velikim uticajem droge pošli u nova osvajanja Baranje”. (Novosti, 22. novembar 1991)

Srbija je, međutim, imala preča posla. U redakcijskom komentaru Novosti „Jednostrana 'humanost'”, koji potpisuje Dragana Minić, Međunarodni Crveni krst prozvan je zbog protesta koji je uputio predstavnicima JNA, zbog toga što vojska nije odmah pustila predstavnike Crvenog krsta u vukovarsku bolnicu. „Realno je pretpostaviti da je u pitanju bila želja da pomognu zengama i pripadnicima ostalih paravojnih formacija – koji su u strahu od poraza masovno simulirali ranjenike u ovoj kući zdravlja – da neopaženo, i nekažnjeno, pobegnu sa poprišta. Vojska to – nije dopustila”, konstatuje se u tekstu.

Da neprijatelj vreba svuda, dokazuje i prilog iz Subotice u kom se Demokratski savez Hrvata Vojovodine i njihov čelnik Bela Tonković označavaju kao „školski primer izazivanja međunacionalnih sukoba u severnoj Bačkoj”. Naime, „raznim 'mirotvornim' akcijama i 'antiratnim' protestima, najmilitantniji čelnici DSHV potpaljivali su fitilje mržnje i izazivali gnev građana”.

Domaću ekonomiju karakteriše i vest o sednici Veća republika i pokrajina Skupštine SFRJ, kojoj su prisustvovale delegacije BiH, Srbije, Vojvodine, Kosova, Crne Gore i jedan delegat iz Sabora Hrvatske. Na sednici je usvojen Zakon o finansiranju JNA do kraja godine. „Narodna banka Jugoslavije odobriće Federaciji desetogodišnji kredit, čija otplata počinje tek 15. decembra 1995. uz godišnju kamatu od pet odsto. Za ove potrebe dosad je već odobreno 29,2 milijarde, a do kraja godine obezbediće se još 24,4 milijarde dinara”.

Ko je srušio grad

U izdanju od 22. novembra, Politika prenosi saopštenje tzv. Ministarstva za informacije tzv. Srpske oblasti Slavonija, Baranja i zapadni Srem, u kom se navodi da su, „povlačeći se prema centru u Vukovaru, hrvatski bojovnici palili sve iza sebe, tako da je praktično uništeno 90 odsto ovog grada”.

Rat u Hrvatskoj glavna je tema i u Politici od 22. novembra, kada će se na naslovnoj strani naći izveštaj o svođenju „bilansa vukovarskog pakla”, pod naslovom „Zločini pred očima sveta”. Ne misli se, međutim, na zločine tadašnje JNA i pripadajućih dobrovoljaca iz Srbije, već na priču s kojom je Goran Mikić već stigao na notorni Dnevnikov Dodatak, gde je svedočio o masakru 41 deteta u Borovo naselju. Izveštač Dragorad Dragićević stručno opisuje: „U dva dvorišta u neposrednoj blizini vukovarske bolnice leži više od stotinu leševa mučenjem ubijanih ljudi, čije su glave razmrskane, utrobe opljačkane za potrebe nekih stranih klinika, udovi polomljeni”. Inače, uz tekst je i anterfile, u kom se prenosi saopštenje Prve vojne oblasti, u kom se između ostalog kaže da „vest o masakru dece (iz Borovo naselja) nije potekla iz Jugoslovenske narodne armije, niti je ona na bilo koji način obezbeđivala mesto navodnog događaja, pa nije mogla ni ometati eventualno prikupljanje dokaza”. Ovim, kao i kasnijim priznanjem samog „fotoreportera”, stavljena je tačka na Mikićevo „otkriće”. Ali medijska proizvodnja laži i mržnje tek je počela.

Još jedna decenijska vedeta Politike Miroslav Lazanski, stručnjak za vojna pitanja, u izdanju od 22. novembra analizira krucijalno pitanje koje se postavlja pred Armiju posle Vukovara – „Stati ili ići napred”. „Vukovar jeste vojnički poraz za Hrvatsku, ali bi mogao da bude i početak dugotrajnog rata ukoliko se JNA zaustavi na liniji Osijek–Vinkovci”, procenjuje Lazanski. „Da li je Vukovar prekretnica u ratu što besni Jugoslavijom? Hoće li posle Vukovara topovi zaćutati, ili će se cevi užariti?”, nadahnuto razmišlja Politikin vojni analitičar. „Što se tiče Armije, ona je pobedom u Vukovaru povratila deo svog izgubljenog ugleda, stekla samopouzdanje i dragocena iskustva iz uličnih borbi, te prekalila i vojnike i starešine... Pažljivo nastupanje Armije kod Vukovara upravo je diktirano potrebom da se zaštite životi mladih vojnika, ali i civilnog stanovništva sakrivenog u podrumima grada”, zaključuje Lazanski, a potom se, podjednako nadahnuto, upušta u maštanje pred vojnim kartama, pomičući užurbano 200 tenkova vamo, 1.000 aviona tamo, pešadiju i konjicu. Da bi zatim zaključio, „utvrđeni gradovi ne moraju se zauzimati po svaku cenu, mogu se i blokirati i ostaviti da sami padnu”. Dragocene savete vojnog analitičara Vojska će znati da ceni u godinama koje slede.

Kao ilustraciju ove vojne analize, Politika donosi slike iz Borovo naselja, među kojima je i fotografiija imenovane pripadnice hrvatskih snaga, „optužene” za ubistvo deset civila, dok pokazuje mesto na kom je zaklala i zakopala jedno dete. Njeno ime se više neće pojaviti i epilog još jedne Politikine „optužbe” neće ugledati svetlost dana. Poruka je već poslata.

(kraj)

Bill Warner Licensed Private Investigator 2100 Constitution Blvd Sarasota Fl 941-926-1926: SERB THUG MILADIN KOVACEVIC'S ATTORNEY IS THE SERBIAN MAFIA'S MOUTHPIECE & NEO NAZI THUGS

Bill Warner Licensed Private Investigator 2100 Constitution Blvd Sarasota Fl 941-926-1926: SERB THUG MILADIN KOVACEVIC'S ATTORNEY IS THE SERBIAN MAFIA'S MOUTHPIECE & NEO NAZI THUGS

SERB THUG MILADIN KOVACEVIC'S ATTORNEY IS THE SERBIAN MAFIA'S MOUTHPIECE & NEO NAZI THUGS

SERB ATT'Y, VESELIN CEROVIC, IN NEW YORK STOMP CASE, HAS DEFENDED MILOSEVIC, SERBIAN MAFIA "THE ZEMUN CLAN" AND NEO NAZI SKINHEADS.
Veselin Cerovic - has defended Serb mobsters, Slobodan "Butcher of Belgrade" Milosevic, neo-Nazi skinheads and now Miladin Kovacevic (the "brute") - says he is only working to uphold his country's laws. "I was very proud because I helped to defend Slobodan Milosevic in the Serbian courts," the brute's lawyer said.

Belgrade's private Beta news agency said Kovacevic signed a contract to play for KK Vrbas on 7/16/08, a team that plays in a regional Serbian league. "Doctors said it would be good for him to start training because he has become depressive because of what has happened to him," Kovacevic's lawyer Veselin Cerovic was quoted as saying by Belgrade's Vecernje Novosti newspaper on Wednesday. "He has to forget all the bad things that have happened to him, and the best medicine is to return to playing basketball," Cerovic said.

In Serbia, Veslin Cerovic defended Milosevic against charges that he was tied to Serb paramilitary groups who had committed grave human-rights abuses against thousands of ethnic Albanians in Kosovo. He resigned the Yugoslav presidency amid demonstrations, following the disputed presidential election of September 24, 2000, Milošević was arrested by Yugoslav federal authorities on Saturday, March 31, 2001.

Slobodan Milosevic Lawyers (Veselin Cerovic) Offer 250 Ml Marks ($203,400,000.00) as Security for His Release; BELGRADE June 2001- The Socialist Party of Serbia (SPS) has offered the Belgrade District Court a much larger sum as security for the release of its president and former head of state Slobodan Milosevic - 250 million D-marks, Milosevic's defense lawyers Zdenko Tomanovic and Veselin Cerovic confirmed Friday. Editor's commentary: Makes you wonder where and how did they get this (Mob) money in Serbia, $203,400,000.00 ?

"I proved that there was no connection between Milosevic and the paramilitaries," said Cerovic (Milosevic died in prison before anything was proved!). "I always trust in the law, and not in politics. Unfortunately much of the charges against Slobodan Milosevic were politically motivated by his enemies."

The assassination of the next Serbian Prime Minister Zoran Đinđić, was preceded by several unsuccessful attempts on his life. Most notable was in February 2003, in which a truck driven by Dejan Milenković called Bagzi, a known member of the criminal Zemun Clan, tried to force the Prime Minister's car off the highway in New Belgrade. Đinđić escaped injury only due to the outstanding reaction of his driver and his security detail. Milenković was arrested, but released from custody after only a few days.

PM Đinđić had made many enemies for his pro-Western stance (USA), reformist economic policies, arresting Slobodan Milošević and relinquishing him to the ICTY, and for clamping down on organized crime (Zemun Clan). The murder was allegedly organized by Milorad Ulemek, also known as Legija. Ulemek is an ex-Commander of the special police unit founded by Milosević's headed the notorious Special Operations Unit (JSO) during the nineties (JSO was located in Kula Serbia where Miladin Kovacevic grew up), who ordered Zvezdan Jovanović to carry out the assassination. Legija was connected to the powerful Zemun clan of the Serbian mafia, and had been recently sentenced to 40 years in jail for other offences that included murder and attempted murder.
Former commander of MUP Special Operations Unit (JSO) Milorad Ulemek was found guilty of organizing the assassination of Serbia’s first democratic prime minister Zoran Đinđić, receiving a maximum penalty of 40 years in prison. Second accused Zvezdan Jovanović, who fired the shot that killed Đinđić, has also been sentenced to 40 years in jail. Criminal (Mafia) Zemun Clan members Aleksandar Simović, Vladimir Milisavljević, Ninoslav Konstantinović and Sretko Kalinić were also found guilty and sentenced to 35 years in prison each, while Dušan Krsmanović, Miloš Simović, Milan Jurišić, former JSO member Željko Tojaga and former BIA officer Branislav Bezarević received 30 year jail terms. Saša Pejaković, formerly of the JSO, will spend eight years behind bars.


After the assassination of Serb prime minister Zoran Djindjic, who was gunned down in a Belgrade street by a sniper in 2003,attorney Veselin Cerovic was retained by many of the organized-crime bosses (Serbian Mafia) who were rounded up by police trying to solve the murder.

In 2006, Cerovic defended Predrag Milovanovic (same last name, Milovanovic, as seen above in one of the attempts on the Serb PM), an anti-Semitic youth (SKINHEAD) who brutally attacked Israeli tourist Jariv Avram and his Serb girlfriend at a rock concert in Belgrade.

Now in July 2008, Veselin Cerovic, is defending Mialdin Kovacevic, who nearly beat and stomped Jewish college student Bryan Steinhauer to death, I am begining to see a pattern here.
The American ambassador to Serbia said Wednesday ,7/16/08, brutally beaten college student, Bryan Steinhauer, was in grim shape and implored the Serbian government to hand over the hulking fugitive charged in the case. Bryan Steinhauer of Brooklyn "weighs less than 99 pounds and is unable to eat" or speak, Ambassador Cameron Munter said in a stinging statement. "He remains in a coma after 2-1/2 months." Munter was countering recent reports in the Serbian media that suggested Steinhauer, 22, was in good condition after he was pummeled on May 4 at a Binghamton University bar, allegedly by Miladin Kovacevic. "This was not an ordinary bar fight," the ambassador said. "As he lay on the floor, Steinhauer was repeatedly kicked in the face and head, to the point where he had multiple fractures on both sides of his face and his skull."



Bill Warner, Private Investigator
WBI Inc Private Detective Agency
Sarasota Fl
http://www.wbipi.com/